Weer een dag overleefd (met de wagen) in Abu Dhabi

De verkeersgewoonten in Abu Dhabi zijn anders dan wat de meeste westerlingen gewend zijn, en al net zo divers als de culturen van de inwoners van de stad: zowel Indiërs, Bangladeshi, Pakistanen, Filippino’s, Chinezen, Indonesiërs, als westerlingen en allerlei Arabieren (Syriërs, Egyptenaren, Palestijnen, Jordaniërs en natuurlijk de Emirati zelf) verplaatsen zich langs en op de weg per auto, te voet en met de fiets. Omdat ik de voorbije 14 jaar in Brussel gewoond heb en door het Midden-Oosten gereisd ben, ben ik wel al het een en ander gewend (de pas afsnijden, rechts inhalen als men linksaf wil slaan, het navigeren van de voetgangers tussen de auto’s in plaats van te wachten tot autobestuurders de goedheid hebben hen te laten oversteken, fietsers en voetgangers op de autostrade,…) Sinds ik aangekomen ben, zo’n drie weken geleden, heb ik geleerd het hoofd koel te houden en me de stad zo goed mogelijk eigen gemaakt. Onze Chevrolet Malibu is gelukkig maar een kleine auto in vergelijking met de landrovers, hummers en pick-ups die je hier ziet. Intimidatie maakt een belangrijk onderdeel van het autorijden uit en daarvoor is de wagen immers best zo groot mogelijk. Het voordeel van een kleinere wagen is dat parkeren supermakkelijk is – de “oversized auto’s” waarmee een groot deel van de bevolking – zowel de Arabieren als de expats - rijden, passen nauwelijks in een parkeervak. Dat ik zelf met de auto rijd in Abu Dhabi, roept bij vele expatvrouwen verbazing op, zelfs bij diegenen die een auto tot hun beschikking hebben. Als ik hen vraag waarom ze een taxi nemen, blijkt het vooruitzicht dat ze hun Pajero in een ondergrondse parkeergarage tussen 2 auto’s zullen moeten parkeren of – erger nog – tussen een auto en een zuil, te afschrikwekkend te zijn.

Het grootste gevaar vormen volgens mij echter de Pakistani, Bangladeshi en Indiërs die ‘s nachts doodgemoedereerd midden op de autoweg wandelen of fietsen (bij voorkeur in de tegenovergestelde richting van het verkeer – dus de auto’s tegemoet – en heen en weer slalommend op de lijnen tussen twee rijstroken). Vooral als je er rekening mee houdt dat ook de vrouwelijke Emirati autobestuurders zich een weg proberen te banen in het verkeer, met hun gezicht gehuld in een niqaab tegen het raam gedrukt - in een poging toch iets te zien van achter verduisterde ramen, een peuter balancerend op een knie en een telefoon aan het oor gedrukt.

 

 

Dead "dhows" and rising towers.

Dit weekend hebben we besloten om in Abu Dhabi te blijven en de stad te verkennen – voor deze vrijdag en zaterdag is immers slechts 35° en een zeer lage luchtvochtigheid aangekondigd. Al hamdullillah! (“Hallelujah”).

Na een zeer aangename lunch in “Fanr”  (een recent geopende restaurant op Saadiyat-eiland – de toekomstige locatie van het Louvre en het Guggenheim) keerden we terug naar “Abu Dhabi island”, met name naar de haven van Abu Dhabi. Saadiyat-eiland is gelegen naast het eiland van Abu Dhabi en is via een brug ermee verbonden.

 

De haven van Abu Dhabi: "Dead dhows and rising towers" - een metafoor voor de golfregio.

                                  

In de haven (“Al Mina” in het Arabisch) bevindt zich o.a. een markt met planten, allerlei plastieken huishoudelijke benodigdheden en aardewerken potten. Vervolgens reden we langs een reeks afgedankte “dhows” (de traditionele houten boten van Dubai en Abu Dhabi) op weg naar de vismarkt. Hoewel de vismarkt wegens de hitte plaatsvindt in een geklimatiseerde hangar, was de sfeer zeer typisch voor een markt, met de verkopers die hun waren aanprijzen, een gedeelte achteraan met marmeren tafels waar je je vis kan laten fileren, en een gedeelte vooraan waar je het gekochte lekkers meteen kan laten grillen op de barbecue - en ter plekke verorberen.

                                           
                                                    De "Fishmarket" van Abu Dhabi.

Na een tussenstop in ons appartement vertrokken we net voor zonsondergang (rond 17u30) naar de promenade/ pier waarop het “Heritage Village” gebouwd is, en die een schitterend uitzicht biedt op de Corniche. Het “Heritage Village” is een park met nagebouwde traditionele gebouwen (een soort Bokrijk) dat je een idee geeft van hoe de Bedoeïenen leefde voor ze in hun paleizen van  marmer en glas woonden. Waar we geen rekening mee hadden gehouden is dat deze promenade op vrijdagavond bij zonsondergang het geliefde plekje vormt van de Arabieren, die er op elke vrije vierkante meter picknicken. Na een tijdje aanschuiven vonden we een plaats niet ver van het einde van de pier. waar we de auto konden achterlaten zonder het verkeer te hinderen. Op dit uitsteeksel in de zee, langs beide kanten omringd door water, was de temperatuur zeer aangenaam, rond de 30 graden. We wandelden langs de ene kant langs het water (met zicht op de Corniche), verkenden het “Heritage Village”, en wandelden terug via de kant met zicht op “Lulu Island”, slalommend tussen de picknickende Arabieren door, die de twee “verdwaalde blanken” geamuseerd gadesloegen.

Na deze korte “inburgering” gingen we naar een marina met restaurantjes die zich op 5 minuten van  “onze” marina zou bevinden. Na wat speurwerk vonden we het kleine jachthaventje, goed verstopt tussen een bouwwerf en het Intercontinental Hotel, en lieten er ons bovendien Belgisch bier serveren!

Zie: http://visitabudhabi.ae/en/where.to.eat/belgian.cafe.abu.dhabi.aspx

 

 

 

 

 

 

"The Arabian Mau" en het dorpsgevoel in Abu Dhabi

Toen we ons appartement 3 maanden geleden voor het eerst zagen, waren we al onder de indruk van de smaakvolle "landscaping", de aanleg van groene zones tussen de gebouwen, waar het aangenaam wandelen is. Het voordeel is ook dat we zowat onze hele buurt voorbij zien defileren: traditioneel geklede Arabieren, kinderen, hondjes, nanny's, en niet te vergeten de "Arabische Mau's", zoals de heel slanke katten van het Midden-Oosten - met andere woorden de straatkatten hier - genoemd worden. Een heel belangrijke rol in het buurtgevoel speelt uiteraard het zwembad, dat voor ons handig genoeg op 50 meter van ons appartement ligt (net ver genoeg om buiten gehoorsafstand te liggen, maar dicht genoeg om slechts op een paar minuten tijd verkoeling te vinden).

Het zwembad vormt een eigen universum, met de Filippijnse nanny's & Arabische kinderen, Britse en Franse moeders met hun eigen kroost en de Engels-Arabisch en Frans-Arabisch sprekende gezinnen, die zodra een westerling (meestal een "blanke" Europeaan) zich in hun buurt vertoont, ogenblikkelijk op het Engels of het Frans overschakelen.

Hoewel het zwembad en de groene zones gelukkig op tijd klaren waren (ruim voor onze verhuizing), is er van de andere plannen voor het jachthaventje en de levendige buurt met terrasjes, restaurantjes en buurtwinkels momenteel nog niet veel te bemerken. De ruimtes zijn weliswaar voorzien en de toekomstige opening van winkels en horecazaken is aangekondigd, maar deze plekken liggen er nog even verlaten bij als toen we 3 maanden geleden voor het eerst in Marasy waren. Ook liggen er aan de mooie nieuwe steigers voorlopig nog geen bootjes aangemeerd. Hopelijk zal de winter hier verandering in brengen...we zullen zien...Incha'Allah...

                                                     De Arabische "Mau" (zie http://animal.discovery.com/tv-shows/cats-101/videos/arabian-mau.htm )

Overnachting in een oase, op de top van een berg

Zoals vele inwoners van Abu Dhabi zijn we vorige vrijdag de stad "ontvlucht" en hebben het weekend in Al Ain doorgebracht. Deze oase, beroemd om haar bronnen, bevindt zich op een goed uur rijden van Abu Dhabi, vlakbij de grens met Oman. Ze heeft van oudsher een traditie als stopplaats voor de karavanen en heeft de reputatie een iets “draaglijker” klimaat te hebben tijdens de zomer, omdat het er minder vochtig zou zijn dan in Abu Dhabi.

 We kwamen rond 16u30 uur in Al Ain aan. Pas na lang zoeken vonden we in Al Ain een klein café. Toen we weer helemaal gehydrateerd waren, bezochten we het stadscentrum.

Het was “maar” 38 graden meer, en dit was een verademing na de verzengende hitte die we hadden gevoeld toen we op een stopplaats langs de autostrade halt hadden gehouden. Eén van de belangrijkste bezienswaardigheden in Al Ain is de grote oase in het centrum van de stad. Het was intussen 17 uur geworden en aangenaam rondslenteren in de schaduw van de palmbomen, tot we de indruk hadden midden in de natuur te zijn.

 

Een "falaj", een van de traditionele irrigatiekanalen

 

 

 

Het drogen van de dadels

 

 

 

Hoewel Al Ain een zeer lange geschiedenis kent (4000 jaar), is de oase vandaag de dag een moderne stad, ook al is het er een stuk rustiger dan Abu Dhabi. Geen kamperen dus onder de sterrenhemel, maar wel in een vijfsterrenhotel (Mercure) – niet echt de voorstelling die men zich als westerling bij het woord "oase" maakt (kamperen is overigens in heel de staat Abu Dhabi en Oman toegelaten – en is vooral populair tijdens de winter en “off the road” in Oman).

 Om toch wat avontuur te beleven en te ontsnappen aan de "hete oven" die Al Ain toch is, besloten we op de berg “Jebel Hafeet” (1,219 m) te overnachten (iets buiten Al Ain). De 25 kilometer lange beklimming met de wagen was spectaculair. Doordat het helder weer was, konden we de lichtjes van Al Ain van bovenaf zien. Bovendien was de temperatuur echt aangenaam - zo'n 28 graden - voor het eerst sinds we in de Emiraten aangekomen zijn. We waren net op tijd voor de barbecue op het terras met uitzicht over de vlakte van Al Ain. Een magische plek om onze tiende huwelijksverjaardag te vieren.

De volgende dag bezochten we het Jahili-fort, één van de bekendste monumenten van Abu Dhabi (het staat op de 50 dirham-briefjes afgebeeld).

 

Impressies na twee weken Abu Dhabi

 

 Tot nu toe heb ik nauwelijks de tijd gehad om stil te staan bij onze emigratie. De laatste week in Brussel vloog aan een versneld tempo voorbij: een huurder vinden voor ons huis in Brussel, onze belangrijkste spullen nog in 2 koffers te proppen (van net 29 kilo en 7 kilo) en de rest veilig onderbrengen bij vrienden en familie. En sinds ik hier aangekomen ben heb ik ook nog niet veel rust gehad, door de aanpassing aan het klimaat, samengaand met het intrek nemen in onze nieuwe woonst en de grillen van de Arabische bureaucratie (nodig voor mijn 'residence visa'). 

Omdat de voorbije 3,5 weken heel hectisch waren, zijn we voor onze tiende huwelijksverjaardag  een weekendje weggegaan naar Al Ain (op ongeveer een uur rijden van Abu Dhabi). Deze oase staat bekend om haar iets “mildere” klimaat door het feit dat ze in het binnenland ligt (minder vochtig) en het overvloedige groen (zoals de naam “Al ain” –  “bron” in het Arabisch – het al zegt, is er veel water aanwezig). 

Dus even geen heen en weer geren naar telefoonmaatschappijen (die per abuis je telefoon afsluiten) of zoektochten naar verschillende overheidsdiensten (immigratie) waarvan het adres of telefoonnummer nergens te vinden is. Om nog niet te spreken van alle misverstanden die je in de loop van één dag moet oplossen, zodat je op het einde van de dag nooit toegekomen bent aan de dingen die je eigenlijk had moeten doen.

-          “De tijd nemen” is hier onvermijdelijk. Meestal zit er toch niets anders op dan geduld te oefenen.

-          Verbintenissen zijn niet zeker, zolang je niets niet in handen hebt. Zelfs als je meermaals de bevestiging hebt gekregen.

-          Het klimaat is moeilijk te verdragen, maar het voordeel is dat als je de was buiten hangt, ze op een half uur droog is (ongeveer hetzelfde effect als een föhn op maximumstand )

-     Bij de dagelijkse communicatie vormen misverstanden de regel. Maar met een beetje vriendelijkheid en geduld van de twee kanten lukt het meestal wel om elkaar te begrijpen (al blijven de wiebelende hoofden van de Indiërs – “ ‘Ja’ of ‘nee’?” – een bevreemdende ervaring).

 

 

Zicht op Etihad Towers bij zonsondergang van "onze" marina.

 

                                      Op weg naar huis (Bainunah St.)

"Our life in a box"

Onze container is aangekomen, met slechts een paar dagen vertraging. Onze bezittingen waren al sinds eind juli onderweg. We hadden enkel onze persoonlijke spullen ingepakt, namelijk boeken, fotoalbums, kleding, en - niet te vergeten - mijn Marokkaanse lantaarns, spiegels en darboeka's. Het Belgische verhuisbedrijf heeft een houten kist van 11 m2 op maat laten vervaardigen, wat veel goedkoper was dan een container te huren.

De in totaal 66 dozen stonden sinds eind juni opgeslagen bij onze verhuisfirma in Vilvoorde, in de hoop dat we al begin juli zouden kunnen verhuizen. Door de verwarring rond onze "last minute" verandering van bestemming - van Dubai naar Abu Dhabi - heeft het alles ietsje langer geduurd.
(Voor wie nog niet op de hoogte is: Begin juli ontdekten we dat men volgens een nieuwe wet niet langer in Abu Dhabi mag werken en in Dubai wonen, waardoor we al onze plannen moesten omgooien en we op een week tijd een appartement in Abu Dhabi - in plaats van Dubai - moesten zien te vinden). Wat ons gelukkig juist vòòr de start van de Ramadan is gelukt.

Nu zijn we eindelijk weer herenigd met onze van her en der meegebrachte boeken, reissouvenirs, foto's, e.d . Een vreemd gevoel ook om al die winterkleren hier uit te pakken. Behalve een occasioneel bezoek in België en skivakantie zullen we die voorlopig niet meer nodig hebben.

Op de box stond nog steeds Dubai aangegeven en niet Abu Dhabi. Gelukkig was onze container nog net niet verscheept toen we vernamen dat we ons in Abu Dhabi zouden moeten vestigen.

Uiteindelijk zijn we heel opgelucht dat we in Abu Dhabi zijn terechtgekomen, omdat we hier een gezellig appartementje hebben gevonden in een vrij klein complex (slechts 5 verdiepingen hoog! ) en aan een marina/jachthaven die binnenkort een heleboel cafeetjes en restaurants zou moeten tellen. Bovendien ligt het dichtbij het centrum van Abu Dhabi en de beroemde Corniche, de 11 kilometer lange promenade langs de zee.

Leuk ook dat Abu Dhabi een stuk rustiger is dan Dubai. En Dubai is slechts iets meer dan een uur rijden (goed voor een weekendje weg). Al Ain en Oman zijn ongeveer net zo ver weg.

 

 

Na meer dan acht maanden voorbereiding is het zover: Ik ben verhuisd van Brussel naar Abu Dhabi! De voorbije maanden heb ik me al wat mentaal kunnen instellen op mijn nieuw leven hier, zodat ik verwachtte dat de eigenlijke "bevalling" - mijn aankomst hier - vrij soepel zou verlopen.

Niettemin bleek de eerste week toch behoorlijk heftig. Ondanks het feit dat ik reeds tien dagen "acclimatisatie" (in juli) achter de rug had, was het dagelijks leven bij 42 graden (met 71% vochtigheidsgraad)  toch een "shock to the system". Gelukkig was ons appartement (dat we in juli hebben gevonden) instapklaar. Alles was hier nieuw en meubels hadden we nog niet. Maar we hebben dan maar twee goedkope tuinstoelen gekocht en geleende matrassen op vloer gelegd.

We hebben onze intrek genomen in Al Bateen Marina, in een nieuwe buurt ("Marasy") met appartementen annex kleine jachthaven. Aan de achterkant is er een scheepswerf met “dhows”, voor de rest is het er heel rustig en in het groen, voor zover dat mogelijk is in een stad als Abu Dhabi.

Zoals gebruikelijk wordt het grootste deel van ons appartement ingenomen door metershoge ramen, van de vloer tot aan het plafond - uiteraard in speciaal glas, om de warmte van de zon buiten te houden. Een korte opzoeking op verschillende expatfora leerde ons dat we voor een zeer redelijke prijs  gordijnen op maat konden laten maken. Bovendien zouden we ons hiervoor niet eens hoeven te verplaatsen – wat een niet gering voordeel is bij deze hitte. Een telefoontje naar een zekere “Jacob” was voldoende. Na een korte chaotische conversatie met iemand die geen Engels sprak, kregen we Jacob aan de lijn en spraken we af dat hij de volgende dag om 17 uur zou langskomen. Een kwartier te vroeg stond Jacob voor de deur met een Ikea-tas gevuld met boeken met allerlei stalen gordijnstof. De Indische stoffenspecialist bleek een stuk goedkoper én sneller dan de kant en klare gordijnen van Ikea.

                                          Zicht op de "Etihad Towers" vanuit Marasy

                                           Marasy in Al Bateen Marina

Living

 

 

 

Dezelfde dag vonden we ook nog een meubelzaak (met de veelbelovende naam "Royal Furniture"), gevestigd in een opslagplaats in de haven (Al Meena), die voor ons bedden op maat kon maken (en ze binnen de 3 dagen leverde). Op 3 dagen tijd hadden we vier bedden (waarvan 2 gastenbedden), een sofa/slaapzetel én gordijnen.