Vitamine D slikken tijdens de zomer

Een zeldzame wolk in Abu Dhabi

Na een intermezzo in Europa (om de ondraaglijke zomerse hitte en luchtvochtigheid in de Golf even te ontvluchten) ben ik al meer dan een maand terug in Abu Dhabi. Dit woestijngebied beschouw ik nu als mijn thuis, als de plek waar ik woon en werk. Ook al worden mijn geduld (en gezondheid) op de proef gesteld door de temperaturen (tegen de 40°) en vooral door de vochtigheid die alles met een fijne nevel bedekt. Gewoon ergens buiten zitten voor langer dan 5 minuten is vrijwel onmogelijk. Iedereen slikt dan ook vitamine D tijdens de zomer. Ook het strand en de zee bieden geen soelaas. Wie op blote voeten in het zand loopt, loopt het risico zijn voetzolen te verbranden; de bries voelt aan alsof er een warme haardroger op je gericht staat en de het zeewater is een hete 35 graden. En omdat de temperatuur binnen vrijwel overal op 18 graden ingesteld is, moet je bovendien steeds een warme trui bij je hebben, en je huid en haar goed verzorgen om uitdroging door de airco tegen te gaan.

Wat velen ook niet weten, is dat het hier van juni tot september ook ‘s avonds en ’s nachts “tropisch” warm is. De temperatuur zakt dan weliswaar tot 35°, maar van zodra de zon ondergaat stijgt ook de luchtvochtigheid, tot zo’n 77 %, wat voor een gevoelstemperatuur van 42° zorgt! Dus er zit niets anders op dan nog een maand geduld te oefenen, voor we 's avonds weer kunnen buiten eten en terug naar het strand kunnen gaan, kortom voor eindelijk “onze zomer” hier begint…

Maar ondertussen proberen we ons aan te passen aan het leven in dit extreme klimaat. Zo rijd je maar beter rechtstreeks naar huis nadat je je boodschappen hebt gedaan, om alles meteen in de koelkast te stoppen. Ook brood moet in de koelkast (en niet gewoon in de keuken), tenzij je 2 dagen later groen schimmelbrood wil eten. Gelukkig blijken medicijnen iets resistenter. Na een bezoek aan de apotheek had ik een zakje met medicijnen in het handschoenenvak van de auto vergeten, waar ze gelukkig na 5 dagen heelhuids teruggevonden werden.

September is ook een drukke maand. Nieuwkomers arriveren (en helaas vertrekken ook twee vrienden na amper 8 maanden). September betekent uiteraard ook het begin van het nieuwe schooljaar en zoals elk jaar moeten er voor alle nieuwe kinderen een plaats gevonden worden. De onderwijsinstellingen in Abu Dhabi hanteren echter geen wachtlijsten zoals in België, wat echter niet wil zeggen dat er genoeg plaatsen (noch leerkrachten) zijn. Maar vooruit kijken/denken is hier niet in de mode. Liever halen de scholen zoveel mogelijk inschrijvingen (én vooral hoge “registration fees”) binnen. Pas daarna staat men stil bij het feit dat men een tekort aan leerkrachten heeft, met veel paniekvoetbal en “last minute” aanwervingen tot gevolg, waarbij de kwaliteit van het personeel niet zo’n grote rol speelt.

Ook in het Goethe-Instuut werden begin september koortsachtig lesroosters opgemaakt en nieuwe leerkrachten aangeworven. Het grootste probleem in Abu Dhabi is het verloop van leerkrachten. Iedereen die hier al langer dan 3 jaar op dezelfde werkplek is gebleven, is uiterst waardevol. Werknemers kunnen hier immers van de ene op de andere dag opstappen (of hun ontslag krijgen, wat zeldener voorkomt) Eén van mijn collega's, die hier al vier jaar werkte, hield het in augustus voor bezien, een drama voor elke school hier. Maar we moeten roeien met de riemen die we hebben (m.a.w. samenwerken met onervaren collega's) 

Momenteel werk ik enkel op zondag en maandag en geef ik les aan 2 gemotiveerde groepen studenten, die het hele Midden-Oosten/ Arabische wereld (met inbegrip van Soedan) vertegenwoordigen.

Die 2 dagen zijn wel twee “marathon” dagen (ik geef tot 22 u les). Dit betekent echter dat ik voorlopig slechts 2 dagen heen en weer moet rijden doorheen het drukke centrum (een groot voordeel). Veel van mijn studenten zijn Syrische jongeren, die ervan dromen om in Duitsland een nieuw leven op te bouwen. Of het hen zal lukken is een groot vraagteken  (als ze al een visa bemachtigen na het slagen voor de A1-test, ("Duits voor beginners") staat hen nog een jarenlang parcours te wachten, vooraleer ze een kans kunnen maken om aan een Duitse universiteit te mogen studeren). Maar zoals maar weer eens blijkt, hebben deze Syrische jongeren “alles te winnen en niets te verliezen”. Dit blijkt ook in de Arabische versie van “So You Think You Can Dance”. Eén van de kandidaten dit jaar is namelijk een getalenteerde Syrische balletdanser, die nu alles op alles zet, in de hoop om in het westen zijn carrière verder te zetten. Maar ook hier in Abu Dhabi en Dubai  wonen vele tienduizenden Syriërs, die maar één ding voor ogen hebben, nl. hun kinderen een betere toekomst te bieden.