4 days in Beirut

 

 

Beirut and Lebanon are not evident choices as holiday destinations, despite the wealth of interesting places to visit in the country and its capital.

I had however been very eager to visit Lebanon for years, also because I had been living very close to it (from Abu Dhabi it's only 3,5 hours by plane). But there were always reasons to go elsewhere.  
Another Eid-holiday (announced only 10 days before & then still depending on the moonsighting) was coming up and as so often I registered it only when I thought it was too late (when planes are full).
I wasn’t keen at all on spending another holiday in the UAE, when summer is still in full swing, with its unbearable heat and humidity (especially the humidity which according to one of my British friends here can only be described as ‘gross’ – the minute you step out of the 24/7 air conditioned inside spaces, you’re immediately drenched and look as if you just stepped out of the shower, and your cannot see through your sunglasses because of the dampness). The perpetual contrast between the very dry air conditioned air inside and the intolerable humidity and heat outside is too much for the human body  – lasting about 6 months - takes a heavy toll on the physical (and mental) sanity.

Motivated by the prospect  of 'cooler' places, I searched the net and – low and behold – managed to come up with 2 reasonably priced plane tickets! To Beirut. Yay! Finally. I couldn’t believe my luck.

The Eid al Adha is the most important date of the muslim calendar, the biggest celebration of the year. That makes for tens of thousands of muslims hopping on planes to see their families in their home countries.

Since we had already visited Jordan, Egypt and  Iran, and Syria was not an option, there was no valid excuse anymore not to take a short holiday in Lebanon.

Many people know Beirut only as a former warzone. Even though the traces of this past are visible everywhere in the city, we discovered not only the great Mediterranean Sea climate (29-32 degrees), the greenness of the city with its cypress trees and potted plants and flowers everywhere,  the view of the mountains which  are very close to the city, but we were also welcomed by a vibrant, young city and very friendly inhabitants.

Of course the traces of the 15-year long civil war are omnipresent. Dilapidated buildings and facades with bullet holes in it are everywhere. We even saw street art that made use of the bullet holes, which only goes to show the resilience of the inhabitants of this city.

                                                        Street art on a wall riddled by bullets
        
                                                       

 

                  Some of the dilapidated buildings were not renovated after the war, so they would serve as a reminder of the 15-year long war that ravaged the city

 

Beirutis are happy to show off their city and to chat away in their mixture of French, Arabic and English, which I adopted very quickly after a couple of days. Nobody here bothered me asking why I spoke Arabic. It is just a matter of fact and a normal given in Lebanon to speak Arabic and to throw the occasional French word into the conversation, and often I was addressed in Lebanese dialect and mistaken for a local, which never happened to me in any Arab country before. But maybe describing Beirut as “an Arab country” doesn’t do it justice. Churches are everywhere and church bells are ringing even though it is Eid al Adha. The first area we stayed in, Achrafieh, is full with bars, small shops and winding roads that lead to downtown and the seaside. In downtown (but not only there), alcohol is served on the many street terraces. Almost every area we walked through, had at least a liquor bar opening up into the street (unthinkable in Abu Dhabi/Dubai) opened throughout Eid.

1.       Arriving in Beirut

We arrived in Beirut in the early evening on Tuesday (29^th of August). The sun was setting as our plane approached Beirut. A big bonus when you’re arriving during the day, is the incredible view you get from the plane. First we flew over the high-rise buildings that make up a big part of Beirut’s city center, bordering the sea. Then we had an impressive view of Lebanon’s landmark, Pigeon rock. This is a rock with a hole in the middle, standing in the sea next to Beirut’s corniche (seaside promenade). I was so in awe that I forgot to take pictures, but we visited Pigeon Rock the next day (see picture above).  

2.      Achrafieh and Downtown

 

 

                                                   Residential buildings in Achrafieh

For the first two nights of our 4-day stay, we stayed at a hotel in the Achrafieh-district (Royal Tulip Achrafieh), which I had never heard about before.

 But our hotel had a good score on Booking.com. It turned out to be mainly a business hotel, with almost no extra services such as restaurants, but there are plenty of restaurants and cafe's everywhere in the area. Armed with an approximative map of the area found at the hotel, we made our way through small winding streets, lively residential neighborhoods with café's and shops. As we walked down and west, we ended up in a new area with Italian looking renovated streets, lots of mosques but even more churches, until we found the ABC-mall, the place to be on this lovely mild evening. We had a nice dinner outside at once of the terraces and then found bookshop Antoine , ‘the’ bookshop chain of Lebanon, unsurprisingly still open as the ABC-mall is open from 10 am until 10 pm. Here we found an excellent Bradt-guide, published in 2017, which would be very helpful for the coming 3 days, together with a small brochure “Best of Beirut”, that we found somewhere and describes 7 districts to visit, including an up and coming designer district.

Achrafieh and Downtown in pictures:

Achrafieh has a very relaxed and easy going feel to it, compared to some of the more posh areas we would visit the next days. It still has lots of old residential buildings, even if glass-cladded towers are sprouting up between them.

 

 

 

 

 

 

Downtown in pictures:

 

A mosque and a church next to each other in Downtown

 

inside of a church, Downtown

 

 

Terraces

Italian style renovated streets, downtown

 

2.      Gemmayzeh, Zaituna Bay, Hamra and Raouche

One of the hightlights not far from Achrafieh, is the Gemmayzeh-district, with its famous Sursock-Museum. This mansion, built in 1912 in an ornate Italian/Lebanese style, with very distinctive winding outside staircases, was the former residence of the wealthy fine-art collector Nicolas Sursock. Some of the rooms have been kept in their original state, including Sursock’s former office with dark wood panelled walls, and arched windows with colourful glass panels in neo-Ottoman style, not unusual in the architecture of the early 1900’s. Nowadays, the museum hosts contemporary art exhibitions.

                                Salon area (majlis) in the Sursock-museum. Unfortunately, the detailed colored glass panels in the arches are barely visible today, because there is no light flowing through them anymore (because the garden that used to be behind the building has gone)

                                          

Marble fountain at the entrance of the Sursock museum

                                       

                                     

                                   Villa in neo-ottoman style near the Sursock-museum, now used as a restaurant
 

After a refreshing drink in the quiet garden of the Sursock-museum, we walked towards the sea, passing through downtown, and landed at Zaituna Bay, where we had lunch. Zaituna Bay is a small marina with some restaurants Dubai/Abu Dhabi style in quite a rundown area near the sea.

After our meal, we continued walking along the seaside of the Hamra-district, where I accidentally found the Artisan's center and where the campus of the American University of Beirut touches the seaside (with its own private beach club). The Artisan’s center has anything from bed linen, towels, tableware and jewels, made by artisans. Though not cheap, I found a pair of nice earrings and great design objects for a third the price compared to Dubai.
Lebanon is famous for its contemporary Arabic design, which reinterprets classical themes such as the typical geometrical Arabic patterns. The traditional small wooden coffee tables are not made out of traditional materials such as metal or wood, but instead made in Plexiglas or other new materials, which lends a modern twist to these objects.

                                  
                                       The Artisan's Center on the seafront promenade

Happy with my purchase (an iPad-cover decorated with Arab calligraphy), we kept on walking along the seaside, passing the campus of the American University of Beirut, which consists of a huge park leading down to the sea.

We then took the cab for a short ride to Raouche, one of the favourite hang outs for the Lebanese at sunset. The attraction is the rock called Pigeon Rock, which has a whole in its middle and can be seen on one of the Lebanese Lira notes.

Instead of hopping into one of the boats that take tourists through the whole and back, we walked to the sea level next to it and saw some kind of grotto’s in the rocks that supports the Corniche.

Pigeon rock

 

                                                  Beirut's Corniche {Raouche)

Caves/grottos under Beirut's Corniche

 

3.       Hip and trendy Beirut: National Museum (Badaro-district) and Mar Mikhael ("Designer district")
 

The last 2 nights in Beirut we spent in the trendy Smallville Hotel. It is very close to the National Museum of Beirut.

The museum contains beautiful mosaics, tombs and freezes from Baalbek, Byblos and many other sites. On the groud floor I watched a short film, which shows the damage the museum suffered during the Civil War.

The images are hard to look at. The stately building was no more than a gaping crater. The columns at the entrance were barely standing upright. Luckily, its director had the foresight to encase the larger items such as tombs, statues, friezes and mosaics) in huge concrete cases. Even so, one bombshell percuted a wall of the museum from outside and damaged a part of a mosaic attached to it (the hole in the mosaic is still visible as a testament to the destruction of the war).

Many small objects from Phoenician and Roman times had to be painstakingly restored because they were stocked in the basement, which flooded during the war.

                                   The artefacts in the National Museum give an overview of the different peoples    and civilizations that shaped the country, from the prehistory, through Phoenician, Greek and Roman times to Islamic times

Roman tomb

From the National Museum it is only a short walk to Bourj Hammoud, the location of Beirut's Armenian community.

Gentrification is slowly making its way through this part of Beirut. The so-called “Designer District” is squeezed between the industrial port and the Armenian district. The aerea is also called “Mar Mickael”, because of the Armeanian church nearby (‘Mar” is Armenian for “Saint”).

After much asking around, we finally found the 2 streets that make up the "Designer district". Because a lot of renovation is going on in the area, it is not easy to find.

                                           

 

                                             Street art is everywhere in Beirut

 

 

 

                             Old building in the Designer District. The lower part is conserved, but new upper storeys are added to it in quite a chaotic fashion.

 

The Designer District comprises a handful of fancy boutiques, bookstores and cafes and restaurants.

                                               The trendy little shop 'Pink Henna"

 We ended up in a restaurant called “ Kharouf” (which means lamb in Arabic). The food was delicious. We tried a variety of minced meat served in small clay pots, often prepared with eggs. The other customers consisted of upper-class Lebanese families enjoying the Eid-holiday.

After our meal we walked one km down Armenia Street and ended up in the very busy shopping area with one café surrounded by greenery in the middle of a crazily busting square. This is the heart of “Bourj Hammoud”, the Armenian district of Beirut. The shops around were mainly selling fake Chanel handbags. But as we were sitting on a terrace we noticed the big signs above a butcher store, named Beto. It seemed as if the whole of Beirut came to Beto to get their takeaway Sujuk, Makanek or Shoarma home, but some of them just took it to the terrace and ate it there and then with a soda ordered from the café.
It was a perfect ending to our visit of this multi-faceted city.

Useful guides:

- Bradt-guide "Lebanon", January 2017.
- 'Best of Beirut", excellent little foldable brochure which describes in a detailed way 7 different key districts in Beirut (available for free at the Sursock-Museum).

 

 

Where to stay:

The Smallville Hotel is a recently opened design hotel in the Badaro-district, at a 2-minute walk from the National Museum of Beirut. It has several restaurants, of which an outdoor restaurants with live music on certain evenings. Ask for a room on one of the higher floors ( we stayed on the 12th) for a great view of Beirut.

 

    view by night from our hotel room on the 12th floor in the Smallville hotel

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Illegaal in Abu Dhabi

Ik ben sinds drie dagen terug in Abu Dhabi na 3 weken vakantie met Guillaume in België, Parijs en Italië. Een fantastische tijd, startend met een vierdaagse marathon van intensief weerzien met vrienden & familie in België, een rustige week in de Parijse oase van Issy-les-Moulineaux bij Guillaume’s moeder, en als afsluiter drie dagen met Guillaume’s ‘highschool’ vrienden in een palazzo im Umbrië.

Via Turijn over de Alpen naar Italië

laatste avond in Spoleto, Umbrië

 

Na dit Europa-avontuur wachtte ons de terugkeer in het hete & vochtige Abu Dhabi. Omdat ik mijn terugvlucht al lang op voorhand geboekt had, keerden Guillaume & ik met verschillende vluchten terug. Ik met Qatar Airways vanuit Rome naar Doha en vervolgens van Doha naar Abu Dhabi; hij met een rechtstreekse Etihad- vlucht van Rome naar Abu Dhabi.

Hoewel ik langer dan Guillaume moest vliegen zou ik eerder dan hem in Abu Dhabi aankomen, aangezien ziijn vlucht pas vijf uur na mijn vlucht vertrok.

Na een vlotte reis kwam ik ‘s nachts rond 2u15 (4u15 plaatselijke tijd) in Abu Dhabi aan. Tot mijn zeer aangename verrrassing verliep de grenscontrole heel snel. Geen lange wachtrijen voor de douane zoals gewoonlijk. Ik hoefde enkel mijn paspoort in te scannen aan het “E-gate” en stond al een paar seconden later aan de bagageband. Bijzonder aangenaam wanneer je net 11 uur gereisd hebt. Ik kon mijn geluk niet op. Een uurtje nadat mijn vliegtuig geland was stond ik al thuis, waar ik me in mijn bed liet vallen en de volgende zes uur aan één stuk door sliep.

Rond 11u30 werd ik wakker en stelde tot mijn verbazing vast dat er geen spoor van mijn echtgenoot te bekennen was (hij zou normaal gezien rond 7 uur aankomen) noch van zijn bagage. Ongerust checkte ik mijn telefoon. Het eerste bericht dat ik van Guillaume zag was een Whats App met de vraag of ik zijn SMS gelezen had. Op dat moment was er geen SMS op mijn Emiraatse telefoon te bespeuren. Een minuut later rolden er plots zes SMS-jes binnen. Bleek dat mijn wederhelft op de luchthaven vastzat, bij de dienst immigratie. Hij had geprobeerd het land binnen te komen met een verlopen verblijfsvisa (zijn driejarige visa was inderdaad einde juli afgelopen). Om opnieuw legaal te zijn moest zijn “residence visa” eerst geannuleerd worden en dan zou hij een toeristenvisa voor drie maanden krijgen (wat je voldoende tijd geeft om een nieuw verblijfsvisa aan te vragen).

Het enige problem was dat ik wel door de douane geraakt was. Mijn visa was immers pas later uitgereikt (op 20 oktober 2013) en was dus nog geldig tot 19 oktober. Maar aangezien mijn verblijfsvergunning gekoppeld is aan die van Guillaume, was ik dus eigenlijk illegaal het land binnengekomen. Ik moest dus eerst naar de luchthaven terugkeren, mijn visa alsnog laten annuleren (waarna ik automatisch een toeristenvisa zou krijgen), vooraleer Guillaume terug “op vrije voet” kon gezet worden.

Ik nam snel een taxi terug naar de luchthaven, waar Guillaume geduldig op mijn komst zat te wachten. Na enig zoeken vond ik zoals mij was meegedeeld een klein bureautje van ‘immigration” in de vertrekhal van terminal 1 met als opschrift “Visa cancellations and fines”. Ik ging naar het loket en maakte me klaar om voor de zoveelste keer mijn enigzins verwarde verhaal te doen. Toen kreeg ik het idee om Guillaume op te bellen om hem te zeggen waar ik me bevond. Terwijl hij zich luidop afvroeg waar dat bureau dan wel mocht zijn, zag ik zijn hoofd in het luikje aan de overkant van het loket verschijnen, met de ambtenaren tussen ons in. Terwijl we opgelucht naar elkaar zwaaiden, probeerde ik de ambtenaar duidelijk te maken dat de man die bij zijn college stond mijn echtgenoot was.

Daarna ging alles snel. Ik overhandigde de ambtenaar mijn paspoort en hij zette een rode stempel op de pagina van mijn verblijfsvisa. Na het betalen van 54 dirham (ongeveer 10 euro) kreeg ik ook een keurig reçuutje van de annulatie-operatie.

 

Op mijn ongeruste vraag of ik nu wel in Abu Dhabi mocht blijven, kreeg ik het antwoord dat ik met een toeristenvisum dertig dagen in het land kon verblijven. Dit is een gebruikelijke procedure zodat toeristen bij aankomst niet telkens een visa moeten aanvragen. Wanneer men het land inreist, krijgt men automatisch drie maanden verblijf toegekend (ik deze keer dus maar 1 maaand - wellicht omdat ik illegal het land was binnengereisd). Recent werd de wet echter aangepast omdat vele expats jarenlang met een toeristenvisum in het land verbleven, en om de drie maanden de grens met Oman in Al Ain overstaken (de zogenaamde ‘visa run”). Nu kan men normaal gezien slechts één keer een toeristenvisum van drie maanden krijgen (daarna moet men minstens zes maanden wachten vooraleer men het volgende visum kan bekomen). Ik vertelde in het Arabisch dat ik zeven dagen later alweer het land zou verlaten (gevolgd door een verblijf van een maand in het buitenland). De ambtenaar verzekerde me dat dit geen problem was en dat ik bij mijn terugkeer uit Tanzanië zelfs een toeristenvisum opnieuw van drie maanden zou krijgen. Als dit klopt zal ik na mijn terugkeer op 15 september dus de tijd hebben om mijn verblijfsvisum terug in orde te krijgen, tenminste als Guillaume’s verblijfsstatus tegen dan geregeld is (incha’allah). 

Wanneer dit echter goedkomt (normaal gezien een formaliteit) hoeven we ons opnieuw drie jaar lang niet meer om ons visum te bekommeren.                                                                                                                              

 

Tweede deel van onze reis door Tanzania: Ngoro Ngoro, Kerstmis aan de voet van de Kilimanjaro en het exotische Zanzibar

Ngoro Ngoro: overnachten op de rand van een krater

Om van de Serengeti in ons volgende hotel te geraken (Sopa-Lodge Ngoro Ngoro) moesten we niet alleen 400 km trotseren over zandwegen, maar ook 2080 meter hoogteverschil overbruggen, aangezien het hotel Sopa-Lodge letterlijk op de rand van de Ngoro Ngoro-krater gelegen is, op bijna 3000 meter hoogte.

Na een lange dag door elkaar geschud te zijn, was ik zeer opgelucht toen we eindelijk in het hotel  arriveerden, dat een weids uitzicht bood over de 326 km2 grote kratervallei. We waren net op tijd om de zon te zien ondergaan achter de kraterrand tegenover ons.  

 Onderweg: een Masai-herder met zijn kudde geiten

Uitzicht van de Sopa-Lodge

 

Het Ngorongoro conservation gebied bevindt zich in de indrukwekkende Ngorongoro krater. De Ngorongoro krater is één van Afrika’s meest unieke plekken. Het is alsof men een andere wereld binnenstapt – de dieren die binnen de krater leven zijn namelijk deel van een ecosysteem dat eigen is aan de krater, omringd door de 600 meter hoge kraterwanden.  Met een doorsnede van ca. 20 kilometer is de Ngorongoro één van de grootste nog intact zijnde kraters ter wereld. De krater vormt een soort beschut gebied en een paradijs voor zo’n 25.000 dieren. Omdat alles wat ze nodig hebben het hele jaar door in de krater voorhanden is, hoeven ze niet te migreren.

 

Behalve grote kuddes zebra's en gnoes vind je in Ngorongoro buffels, olifanten, reebokken, leeuwen, nijlpaarden en, in het bijzonder, de zwarte neushoorn. Op het diepste punt van de krater ligt een groot zout meer, vol met flamingos.

 

 

Rond 11 uur verlieten we dit unieke natuurgebied, via een steile weg die zich langs de hoge kraterrand omhoog slingert.

Kraanvogels

 

De zeldzame zwarte neushoorn

 

Het was de laatste dag van onze safari en het was nog een lange rit tot onze lodge  in het dorp Moshi, aan de voet van de Kilimanjaro, waar we Kerstmis zouden doorbrengen.

 

Het was Kerstavond en men had ons gewaarschuwd voor de drukte op de wegen. Met Kerstmis keren immers alle Arushanen die ergens anders in Tanzania leven terug naar hun geboortestad, om het feest samen met hun familie te vieren. Dit zorgt voor afgeladen volle bussen en dalla dallas, verkeersopstoppingen en algehele chaos.

 

Aan de voet van de Kilimanjaro

Rond zeven uur ‘s avonds bereikten we ons hotel voor de twee volgende nachten, de Kaliwa Lodge. We werden hartelijk ontvangen door de Duitse manager Thomas en namen afscheid van Mahunda, die ons gedurende vier dagen met alle mogelijke zorgen omringd had.

De Kaliwa Lodge is een oase van rust. Het hotel is gebouwd door een Tanzaniër die zijn architectuurstudies in Oost-Duitsland had gedaan en er sterk beïnvloed werd door de Bauhausstijl. Dit leidde tot een verrassend modern architecturaal geheel midden in de wildernis.

Ook de Duitse manager Thomas is afkomstig uit het Oostduitse Arnstadt, en had zijn hele carrière als journalist voor de Thüringer Allgemeine gewerkt, tot zijn vrouw en hij beslisten de Kilimanjaro te beklimmen en per toeval van het project (Kaliwa-Lodge) hoorden en ze besloten een paar maanden lang het hotel te managen. Ondertussen zijn het vier jaar geworden.

Kaliwa Lodge is gelegen op een heuvelflank in een tropisch regenwoud, naast een dorp vol bananen- en koffieplantages. De volgende morgen wandelden we langs de plaatselijke kerk waar uitbundig Kerst werd gevierd tot aan een bergrivier beneden op de bodem van een canyon. 

 

Genieten van de koelte van een bergriviertje

 

Na een lekker Kerstdiner werden we de volgende dag eindelijk verwend met een uitzicht op de Kilimanjaro. Tot dan toe was de piek van de berg steeds in wolken gehuld. Het mooie aan de  Kaliwa Lodge is het spectaculaire terras. Het is een soort platform is dat boven de rivier en de boomtoppen hangt, een beetje zoals een “treehouse”. Terwijl we er van een drankje genoten, trokken de wolken weg en hadden we een majestatisch zicht op een deel van de besneeuwde piek, uitrijzend boven een cirkel van witte wolken die contrasteerden met het weelderige groen van het bos. Een beloning voor ons geduld.

 

Maansopgang boven de flank van de Kilimanjaro

Zanzibar: de schoonheid van het verval

De naam Zanzibar heeft een uitgesproken exotische klank. Door de lange geschiedenis als handelspost, en als deel van Oman, heeft het eiland Zanzibar een uitgesproken Arabisch karakter. Dit is niet enkel merkbaar in de nationale taal, het kiswahili (een handelstaal met zowel Arabische als bantoekenmerken) maar ook in de gewoonten, de bouwstijlen en de religie (90 procent van de bevolking is islamitisch). De bevolking houdt er een unieke cultuur op na, die een mix is van Arabische/Omaanse en Afrikaanse invloeden. In 1964 werd Tanganyika (het vasteland) samengevoegd met en Zanzibar en Pemba tot de Republiek van Tanzania.

We vlogen in de late namiddag met de plaatselijke vliegtuigmaatschappij Precision Air van Kilimanjaro Airport naar Zanzibar (vlucht van 2 uurtjes). Het was een klein passagiersvliegtuigje (max. 48 personen) uitgerust met turbopropellers en een schroefturbinemotor. Een aparte ervaring. De propellers zijn behoorlijk luidruchtig, maar de sensatie van het vliegen is intenser.

Bij onze aankomst in Zanzibar begon het al donker te worden, maar niettemin verliep de transfer naar ons hotel probleemloos en stonden we na 15 minuutjes taxirijden in Stone Town, de enige stad van het eiland. In Tanzania is het over het algemeen aangeraden om liefst niet in het donker te rijden. De straten zijn niet verlicht, en meestal voorzien van één enkele rijstrook, waarvan naast de auto’s tal van voetgangers, fietsers, motoristen, busjes en allerhande karren en koetsen gebruikmaken. Het aantal verkeersongevallen is dan ook zeer groot.

Op het dakterras van ons hotel in Stone Town

Ons hotel was in een wirwar van steegjes gelegen in het oude centrul van Stone Town, en dus enkel te voet of met de (brom)fiets te bereiken. Gelukkig hielp onze taxichauffeur ons met onze bagage tot aan ons hotel Zanzibar Coffee House.

De volgende dag verkenden we heel Stone Town te voet. Het centrum van de stad staat op de werelderfgoedlijst. De architectuur is een combinatie van Arabische, Perzische, Indische en Europese invloeden. De Arabische huizen zijn het meest herkenbaar door de grote houten deuren (met houtsnijwerk) en de prachtige veranda's (mouchrabije). Maar ook de huizen van welstellende Indische handelaars zijn minstens zo indrukwekkend, doordat ze rijkelijk versierde balkons hebben die vaak om het hele huis heen lopen.

Dat Stone Town in het verleden zeer welvarend was, is goed te merken, alhoewel de meeste huizen in verval zijn. Zanzibar maakte naam als het centrum van de handel tussen Oost-Afrika en Azië. Vanaf 1498 regeerden de Portugezen twee eeuwen lang, maar het waren vooral de Arabische en Indische handelaars die hun sporen in Zanzibar achterlieten. Deze handelaars voeren traditioneel jaarlijks met de moesson vanuit de Indische Oceaan mee. Toen Zanzibar vanaf 1698 onder de controle van de sultan van Oman viel, werden over het hele eiland kruidnagelbomen geplant, en de sultan moedigde Indische handelaars aan om zich op Zanzibar te vestigen. Naast de handel in specerijen en ivoor, werd Zanzibar bekend omwille van de slavenhandel, die onder Omaanse heerschappij tot ver in de twintigste eeuw doorging.

 

 Het Portugese fort in Stone Town

Monument voor de slaven

Het pittoreske oude centrum riep bij mij veel herinneringen op aan de medina’s in de Marrokaanse steden, met hun labyrint van nauwe straatjes waar het eveneens lijkt alsof de tijd stil is blijven staan. Net als in Marrakech tien jaar geleden zagen de meeste gebouwen er aan buitenkant uit alsof ze elk moment konden ineenstorten (behalve de prachtige met de hand besneden houten deuren), maar waren ze vanbinnen juweeltjes van historische panden, vaak met tal van details nog intact. Heel typisch voor Zanzibar zijn de keramieken tegeltjes met Europees aandoende motieven, houtsnijwerk zowel met Indische planten- en dierenmotieven (voor de Indische huizen), en Europese en islamitische geometrische motieven (voor de Arabische huizen). Veel huizen hebben ook een terras, vaak met een gezellig salon met glas-in-lood ramen, die me aan de historische huizen in Sana’a in Jemen herinnerden.

 

Via een doolhof van steegjes belandden we uiteindelijk op het centrale plein van Stone Town, naast de haven, waar de voor ons zeer vertrouwde Arabische dhows lagen, die met houten pinnen in elkaar zitten en een erfenis zijn van uit de tijd dat de sultan van Oman heerste over Zanzibar.

Het plein van Stone Town deed me opnieuw denken aan Marrakech, nl aan het beroemde Djemaa el Fna-plein. Het was er eveneens een drukte van jewelste, maar nooit voelden we ons onveilig. Jongeren wierpen zich van de kaaimuren in de zee, en demonstreerden hun moed met bizarre sprongen.                                                                                                                                               Iets verderop vonden we een café/restaurant dat direct op het strand gelegen was, waar we onze eerste maaltijd (vis met de beroemde Zanzibaarse specerijen) geserveerd kregen. Het was een eenvoudige maar heel lekkere maaltijd, een voorbode van de vele heerlijke gerechten die we op Zanzibar zouden proeven.

De volgende dag bezochten we de voornaamste bezienswaardigheden van Stone Town.Het mooiste gebouw is zonder twijfel de “Old Dispensary”. Het werd in 1887 door de welstellende Ismaëlitische-Indische handelaar Tharia Topan gebouwd. Het is een symbool voor hoe een Indische jongen die niets bezat in een paar decennia opklom tot één van de rijkste handelaars van Zanzibar.

 

 

 

De twaalfjarige Topan belandde op z’n eentje in Zanzibar. Volgens de geruchten zou hij zich verstopt hebben op een schip in zijn thuisstad in Indië, omdat hij valselijk verdacht werd van diefstal (hij had een andere jongen zien stelen en het geld willen teruggeven aan de eigenaar, die hem echter voor de dief aanzag). Het schip voer af en de jongen kon niet meer terug (de moessonwinden trekken in de zomer van Indië via Oman naar Oost-Afrika; en gaan in de winter in de omgekeerde richting terug – wat de scheepvaart en handel tussen de drie continenten heeft bestemd). Via een kennis van zijn vader die al voor een handelsfirma in Stone Town werkte, kon hij een job als tuinier bemachtigen. Van toen af aan begon hij met kleine geleende geldsommen kruidnagels en kokosnoten in het binnenland op te kopen en met een ezelskar naar Stone Town te brengen, waar hij ze verkocht. Hij leerde ook lezen en schrijven, en klom op tot hoofd van de kredietafdeling van een handelsfirma omwille van zijn eerlijkheid. Later richtte hij zijn eigen firma op en werd zelfs één van de notabelen de met de sultan samenwerkte en raakte bevriend met Livingstone.

 

Het huis van Tharia Topan bezit de gebruikelijke mix van architecturale stijlen en multiculturele invloeden van die tijd gebruikelijk.. De rijkelijk versierde houten balkons en het glas-in-lood in de ramen zijn Indisch; de structuur van het gebouw bestaat uit de voor Zanzibar typische mix van koraal en kalksteen; maar de façade is versierd met stucco in Europese neo-klassieke stijl. Tijdens de koloniale tijd deed het gebouw een tijdlang dienst als ziekenhuis, vandaar de naam “Dispensary”. Maar sinds de renovatie zou het het cultureel centrum van Stone Town moeten worden. Het werd gerenoveerd door de Aga Khan stichting, een befaamde Ismaëlitische (sjiitische) li

efdadigheidsorganisatie die tal van projecten in Azië en Afrika steunt, en daarnaast gericht is op de culturele herbeleving van islamitische gemeenschappen, bij voorkeur die van de Ismaëlitische gemeenschap in Stone Town.

 

Het enige andere gebouw dat open is voor bezoekers is het “Palace Museum”. Het dateert uit 1890 (de periode van de overheersing door Oman) en werd gebouwd voor familieleden van de toenmalige (Omaanse) sultan. Opvallend is dat sommig meubilair uit die tijd bewaard is, en nog steeds in het paleis te zien is, vooral Europees aandoende meubelen, zoals typische zware donkerhouten Portugese stoelen, zetels en tafels. De rest van het paleis maakt eerder een Arabische indruk, met de islamitische geometrische motieven in de trapleuningen en de balustrades. In dit paleis leefde één van de beroemde inwoners van Zanzibar, nl. de prinses Salme Saïd, de dochter van sultan Seyyid Said — die uit de harem vluchtte met een rijke Duitse handelaar en de rest van haar leven in Duitsland doorbracht, waar ze haar “Memoirs of an Arabian Princess” schreef.

De volgende dag namen we een taxi naar de plaatsjes Paje en Bwejuu op de oostkust van Zanzibar eiland, op ongeveer anderhalf uur rijden van Stone Town. Het was ons aanbevolen door een Nederlander die sinds een paar maanden in Dar Es Salaam leeft en werkt. Het binnenland en de oostkust zijn nog zeer weinig toeristisch ontwikkeld, hoewel de stranden er zeer populair zijn. Vrijwel de enige accommodatie – op een paar kleine hotels na - bestaat uit heel eenvoudige strandbungalows. We aten verse vis die net in de frigobox geleverd was, dronken kokossap en maakten een wandeling langs het strand. Doordat deze kant van het eiland op de open zee gericht is, staat er steeds een aangename zeebries, in tegenstelling tot Stone Town, dat op het vasteland uitkijkt en waar de temperatuur in december tot 36° oploopt.

Rond 17 uur namen we een taxi terug en belandden net voor zonsondergang in Stone Town, juist op tijd om op het dakterras van het African House Hotel van de spectaculaire zonsondergang met zicht op heel Stone Town en de zee te genieten.

 

Terug naar de Kilimanjaro

We genoten nog van onze laatste dag in Stone Town door de vele kleine boetiekjes met kleding gemaakt door lokale designers te bezoeken.

Onze terugvlucht naar Kilimanjaro Airoport was met de Keniaanse luchtvaartmaatschappij Regional Air. Tot mijn grote vreugde bleken we met een vliegtuigje voor 12 passagiers te vliegen, een zogenaamde Twin Otter. Nog beter dan de heenvlucht! Op het ticket werd inderdaad vermeld dat de vlucht gegarandeerd werd vanaf minstens twee passagiers. Normaal zou het een tussenlanding in Dar Es Salaam maken, maar doordat de maatschappij erin geslaagd was twee vliegtuigjes vol te krijgen, konden we meteen door naar Arusha.

Wat ik echter blijkbaar niet bemerkt had, was dat het vliegtuig niet in Kilimanjaro Airport zou landen (vanwaar we de volgende dag naar Nairobi zouden vertrekken), maar in Arusha Airport. Van bij de aankomst daar begon het avontuur. De “luchthaven” bleek uit een kleine vervallen hangar te bestaan. De bagage werd samen met ons op de tarmac uitgeladen, waarbij elke passagier zijn koffer moest aanwijzen, waarop een “porteur” verscheen die hielp de bagage tot in de hangar te transporteren. We hadden gehoopt onze overblijvende shillings in dollars te wisselen, maar in de hangar was helemaal niets. Na zes meter stonden we al terug buiten. Nu nog een taxi vinden die ons naar het hotel op de andere kant van Arusha (Moshi) kon brengen vlakbij Kilimanjaro Airport. Er waren welgeteld twee taxi’s. Toen we de naam van ons hotel zeiden, knikten de chauffeurs. We stapten in één ervan, die echter al na vijfhonderd meter moest stoppen vanwege een panne, waarna we in de andere overstapten.

Ook met deze iets nieuwere auto raakten we maar langzaam vooruit. Toen we na meer dan 2 uur rijden (normaal duurt deze afstand 1,5 uur) eindelijk in Moshi aankwamen, was het al donker en bleek onze chauffeur nog nooit van ons hotel gehoord te hebben, noch de weg te kennen in Moshi. Radeloos bleef hij rondrijden en mensen langs de rand van de weg om hulp te vragen. Het grootste probleem was dat de naam van het hotel “Honey Badger” blijkbaar onuitsprekelijk is in het Swahili. Omdat we de volgende ochtend vroeg vertrokken en het al na negen uur was, beslisten we uiteindelijk om in een plaatselijk Afrikaans hotel in het centrum van Moshi te overnachten. Het avondeten (vooral de pompoensoep) smaakte overheerlijk en we waren zo moe dat we door het lawaai van de bromfietsen tijdens de nacht heen sliepen.

Het belangrijkste was dat we de volgende ochtend op tijd in de luchthaven stonden, én dat we bovendien als bonus nog een prachtige blik op de top van de Kilimanjaro vanuit het vliegtuig konden meepikken.

 

 

De rest van onze reis verliep zonder problemen en we kwamen op 31 december om 20 uur in Abu Dhabi aan, mooi op tijd om van onze foie gras in onze koelkast te genieten.