City-trip naar Muscat

 

Eén van de weinige zekerheden hier is dat je niets kan plannen. Zo worden bijvoorbeeld voortdurend de officiële feestdagen/vakanties heen en weer verschoven, met het gevolg dat je uiteindelijk thuisblijft en dan maar doorwerkt.

Vorige week besloten we toch - na 2 eerdere pogingen - drie dagen midden in de week vrij te nemen en eindelijk Muscat, de hoofdstad van Oman, te bezoeken. Voor alle zekerheid boekten we deze keer geen vliegtuigtickets meer en vertrokken we op een gewone werkdag. De afstand is goed te doen met de auto (rond de 500 km), de enige hindernissen zijn het feit dat je door de bergen moet rijden en dat je de grens met Oman moet oversteken. Je moet bovendien een autoverzekering hebben die ook tussenkomt bij ongevallen in Oman ( niet onbelangrijk als je de rijstijl van de Omaanse chauffeurs ziet (in Abu Dhabi zijn er tenminste geen bergen).

Reeds vijf jaar geleden op vakantie in Ras al Khaima, hoopte ik om met een huurauto “even” naar Muscat te rijden. Het feit dat de huurauto’s geen verzekering voor Oman hadden, stak hier echter een stokje voor.

Wat je ook absoluut moet proberen te vermijden is autopech. Guillaume had 2 weken eerder een platte band gekregen op de autostrade van Abu Dhabi naar Dubai, en sindsdien reden we met een reserveband rond (en dus zonder reserveband in de koffer). Gelukkig kon de garage binnen het uur een nieuwe band voor ons vinden en de reserveband opnieuw in de koffer steken).

Toen moest Guillaume nog zijn paspoort op de Saoedische ambassade gaan afhalen  (wegens een visum voor een zakentrip in januari), maar met een zestal uur vertraging vertrokken we dan toch woensdagavond om 18 uur ! (hallelujah).

 

Klaar om naar Oman te vertrekken!

 

De rit verliep heel vlot en rond 20 uur kwamen we in Al Ain aan. We vonden een pittoresk restaurant in een soort palmenoase, en kregen een echt woestijngevoel . Tot onze grote verrassing bleek het in de woestijn “maar” 19° te zijn, zodat ik het voor het eerst koud had.

Na ons “avondeten” reden we naar de grensovergang, die net buiten Al Ain ligt. Het was ondertussen 22 uur. Eerst moesten we langs een (Emiraats) bureau om een uitreisstempel te halen, waar er slechts een paar andere reizigers zaten te wachten. Nietttemin moesten we 10 minuten moesten wachten, opdat we toch maar niet de indruk zouden krijgen dat het werk van de douanebeambten niet belangrijk is. Stempels zijn de lievelingsfetish van de Arabieren, en zeker van de Emiraatse immigratie en emigratieambtenaren, die er een ingewikkeld en onbegrijpelijk in- en uitreissysteem op nahouden, zodat ze veel stempels kunnen geven (die men als een waardevol geschenk in ontvangst dient te nemen).

Daarna, een dertigtal kilometer verder, ging het naar de Omaanse grenspost, waar het veel vlotter verliep (tegen betaling van een paar euro kregen we onze inreisstempel).

Na nog anderhalf uur rijden bereikten we de kust van Oman en het hotel waar we een tussenstop maakten (in het stadje Sohar). De dienstdoende balie-klerk verwachtte blijkbaar geen gasten meer, en leek zeer verrast door onze verschijning.

Na het ontbijt en een korte wandeling over het strand van Sohar reden we de volgende ochtend door naar Muscat. De afstand is slechts een 200-tal kilometer, maar doordat de zogenaamde “autostrade” eigenlijk maar een tweevaksbaan is, met tal van ronde punten en overstekende voetgangers, duurde de rit meer dan drie uur. Bovendien verdwaalden we bij aankomst in Muscat compleet waardoor we een wel zeer indrukwekkend hotel in de rotsen ontdekten (het Al Bustan-hotel) , dat meer op een fort leek, maar volledig vervaardigd uit marmer (geen idee hoeveel sterren dit hotel in Abu Dhabi zou krijgen). De zeer vriendelijke en efficiënte conciërge voorzag ons van een stadsplan en legde ons in detail uit hoe we ons hotel konden bereiken.

Vanuit het Al Bustan hotel was het maar 5 minuten rijden langs een prachtige “scenic road” via de rotsachtige kust naar de oude stad, met de Corniche en de soek (Mutrah). We lunchten op een terrasje (Shish kebab) langs de Corniche en genoten van het unieke uitzicht. Het weer was heerlijk zacht (30°) met een licht briesje, en na de verkenning van de soek maakten we nog een wandeling langs de Corniche.

Daarna gingen we op zoek naar ons hotel, dat in een nieuw stadsdeel iets verder langs de kust gelegen was. Het is een nieuw businesshotel, net niet langs de zee maar toch centraal gelegen als je een auto hebt, en voor een schappelijke prijs naar Omaanse normen (120 euro). Die avond reden we via de mangrove naar de Qurum Beach, waar de meeste toeristische hotels gevestigd zijn en aten barbecue op een terras dat op een klif gelegen was (Crowne Plaza).

Het was een kort eerste bezoek aan Muscat, want de volgende dag (vrijdag) moesten we de hele weg terug in één keer afleggen. Gelukkig was het verkeer een stuk rustiger dankzij het weekend, en hadden we onderweg zelfs nog tijd voor een lunch in Al Ain.

Dubai 2020, gratis ijsjes en “National Day” !

We bereiden ons momenteel voor op onze eerste “National Day” in de Emiraten (1 december). In een jong land als de VAE kan dit op meer enthousiasme rekenen dan ik als Europeaan gewend ben (hier kan zelfs de opening van “Winterpret” niet aan tippen). Alle straten en gebouwen zijn gehuld in versieringen en lichtdecoraties in de nationale kleuren rood, groen, wit en zwart; het lijkt wel Kerstmis - maar dan met een nationalistisch tintje.

Gisteren bleek bovendien dat het dit jaar dubbel feest is, want Dubai “mag” de wereldtentoonstelling van 2020 organiseren (een langverhoopt nieuws). Voor het eerst in de geschiedenis krijgt een stad in het Midden-Oosten deze eer toegekend. Geheel onverwacht kregen de kinderen op de koop toe deze donderdagmiddag al vrijaf (een spontane beslissing van de sjeich – het echte feest vindt pas op zaterdag & zondag plaats). Alsof dit nog niet genoeg was, besloot Baskins & Robbins (het plaatselijke “Ijsboerke”) om deze reden vandaag gratis ijsjes weg te geven, met een lange rij uitgelaten schoolkinderen tot gevolg.

"Emirates Palace" in feestelijke outfit voor de 42ste verjaardag van de Emiraten

 

Waartoe sommigen in staat zijn om de toekenning van de wereldtentoonstelling 2020 te vieren…

 

En dan te bedenken dat het feest nog niet eens begonnen is! In elk geval zijn we goed voorbereid. De voorbije dagen werden we overstelpt met gadgets, zoals een gratis Arabisch “phrasebook” met onder andere de zinnen: “I love the people here” en “This is a wonderful country”. Vele auto’s zijn helemaal volgeplakt met stickers van de heersende familie (bovenop de reeds verduisterde ramen), dus extra goed opletten in het verkeer is de boodschap. We kregen ook al een voorproefje van de airshows die boven de Corniche zullen plaatsvinden (gevechtsvliegtuigen die ondermeer een hart tekenen met een pijl erdoorheen in de nationale kleuren). Zeker is dat heel onze buurt een groot verkeersinfarct zal zijn (waarvoor zelfs het prachtige vuurwerk zal onderdoen) en dat we ons best te voet en met de fiets zullen verplaatsen.

 

 

                                        Feestvreugde van vorig jaar

 

 

 

Regen in Abu Dhabi

Het grote nieuws van de dag: Het heeft geregend! 


Ik heb inderdaad voor het eerst sinds ik in de Emiraten aangekomen ben regendruppels gezien. En dat niet alleen. Blijkbaar trok één van de grootste regen"stormen" sinds lange tijd over het land (dit betekent dat het een paar uur aan een stuk geregend heeft - met rond de middag "zelfs" een uur lang stromende regen). Aanleiding voor de scholen in Abu Dhabi om de kinderen vanaf 10 uur al vrijaf te geven en terug naar huis te sturen.
De regen zorgt hier sowieso voor grote commotie: auto's moesten op sommige plaatsen stapvoets rijden wegens de slechte waterafvoer, de elektriciteit is een half uur uitgevallen, alarmen gingen af en er stond een lange file voor de "Drive in" van Mac Donalds, met veel animatie tot gevolg (ik zag er zelfs een jonge Emiraat in een aftandse mini met een aap uit het raam hangend (gelukkig aan een leiband vastgemaakt). Kortom: alles en iedereen verkeerde in algehele staat van opwinding.

De kranten herinnerden aan de 2 cm sneeuw die twee winters geleden in Ras al Khaima viel en waarschuwden hun lezers zich niet in valleien te begeven (hier sowieso geen probleem). Er werden zelfs donderslagen geregistreerd in de noordelijke Emiraten.

Men zou bijna vergeten dat er landen bestaan waar het water met bakken uit de hemel valt, en dit de normaalste zaak van de wereld is (laat staan dat men er de noodtoestand uitroept).

http://gulfnews.com/news/gulf/uae/weather/rain-storm-lashes-abu-dhabi-as-wet-weather-hits-dubai-and-uae-1.1257770

Niet alleen het weer gedraagt zich momenteel vreemd in Abu Dhabi - andere bizarre verschijningen die we recent "gespot" hebben zijn een aap die in een mini rijdt en een kat die op Hitler lijkt...

 

Catamaran tocht langs de Corniche

Volgens de expats die in Dubai wonen, zou er in Abu Dhabi niets te beleven zijn. Dit is gerekend buiten de 11 kilometerlange zeepromenade ("Corniche") en de vele mooie en uitgestrekte stranden. Daaraan kan zelfs het "poepsjieke" strand van Jumeirah in Dubai niet tippen.
Omdat de machthebbers van Dubai en Abu Dhabi elkaar voortdurend de loef moeten afsteken, heeft men in Dubai onlangs besloten dat zij er ook een Corniche moeten krijgen, en niet één van 11 maar van 14 kilometer.

Wat velen ook niet weten, is dat men in Abu Dhabi prachtige boottochten kan maken langs de kust en naar de eilanden voor vrij weinig geld.

Sinds we resident zijn in Abu Dhabi, zijn we immers in het trotse bezit van de "Entertainer". Dit is een soort horeca- en vrijetijdsgids, maar met de "added benefit" dat hij boordevol promotiebonnen en coupons zit, volgens het principe "Pay one, get one free".  Zelfs de meest luxueuze etablissementen doen hieraan mee en - tot onze vreugde - ook de organisatoren van boottochten.

Veruit de beste bootuitstap was de Sunset Cruise met een Catamaran, geleid door een Nederlander. Deze vertrekt van de marina van het Emirates Palace (het "7 sterren" hotel), alleen al dat was een belevenis  (je mag trouwens gratis in het park en langs de jachthaven van het Emirates Palace wandelen - wat wij dan ook met overtuiging doen, aangezien dit voor ons het dichtstbijzijnde park is).

Wat we niet wisten, was dat de Sunset Cruise een avondje uit is voor de lokale Britten en Amerikanen, en dat de alcohol hierbij overvloedig stroomt (mits een kleine  toeslag mag je de hele boottocht lang zoveel drinken als je kan). Toen we aankwamen, zat de sfeer er al goed in.

Tot ons groot genoegen waren we slechts met een 15-tal mensen aan boord (normaal plaats voor 40), zodat we konden zitten waar we wilden envan plaats veranderen.
Tijdens de 2 uur durende tocht bewonderden we de skyline van de Corniche vanop zee.
Voor herhaling vatbaar!

Het vertrekpunt: marina van het Emirates Palace (okerkleurig "7-sterren" hotel op de voorgrond) met de Etihad Towers op de achtergrond)

De 2 torens van het Sofitel (links)

met Lulu-eiland en de toren van de Marina-mall (rechts achteraan)

Terrasjestijd

Ondertussen begint het tegen eind oktober aan te lopen, en komt de winter eindelijk dichterbij, wat een verfrissend gevoel is. Nu kunnen we van de terrasjes genieten of zoals men hier zegt het “al fresco dining” uitproberen, bij voorkeur 's avonds (dat is draaglijker).

Doordat Abu Dhabi op een reeks eilanden gebouwd is, zijn stranden hier overal nabij. Het centrum van de stad, gelegen op Abu Dhabi-eiland, heeft een kilometerslang strand en promenade (de Corniche), die heel populair is en talrijke terrasjes telt. Het mooie is dat je er tegelijkertijd aan het strand en midden in de stad bent.

                                                        Het strand van de Corniche (op 5 minuten van ons appartement!)

                                            Op een terras aan de Corniche

 Maar mijn favoriete strand is toch dat van Saadiyat-eiland, dat begrensd wordt door een rij natuurlijke duinen en een beetje een Bounty-gevoel geeft. Doordat het vrij uitgestrekt is, kan je er lange wandelingen maken. Ideaal om even aan de drukte van de stad te ontsnappen of als tussenstop op de terugweg na een Ikea-bezoek (gelegen op het iets verder gelegen Yas-eiland).

 

                                           Het "Bounty"-strand op Saadiyat-eiland

           

 

 

Geïmmigreerd in drie weken

Ik ben door de artsen voor goed bevonden en mag in Abu Dhabi wonen! Ja, je leest het goed: Iedere buitenlander die hier wil wonen, moet eerst medisch gescreend worden (bloedafname en röntgenfoto’s). Dit gebeurt in “Sheikh Khalifa Medical City” – of de “medical testing”-fabriek. Iedere buitenlander die hier wil wonen, moet op aids en tbc gecheckt worden. Vandaag was het dus mijn beurt om tussen de Filippina’s te gaan aanschuiven. In tegenstelling wat sommige expats hier beweren gaan sommige Europeanen effectief in de rij staan, in plaats van een “fast track”-pas voor 40 euro te kopen om de Indiërs en Filippijnen voor te steken.

Normaal gezien ben ik nu goed voor drie jaar. Ik behoor tot de gelukkigen wiens man een werkcontract van drie jaar heeft. Vaak worden slechts contracten voor twee jaar gegeven (die dan telkens verlengd worden), maar wanneer je contract ten einde loopt (zelfs als het verlengd wordt) of  je van werkgever verandert, verloopt je verblijfsvisum én dat van diegenen die je sponsort (meestal vrouw & kinderen). Ongelooflijk maar waar, maar iedereen moet dan opnieuw door de hele
mallemolen (aanvraag verblijfsvisum + medische testen).

De medische testen kwamen op het einde van “de lange gang door de bureaucratie”. Voordien hadden we al bewezen dat  het salaris van Guillaume voldoende is om me te "onderhouden" - wat niet de bedoeling is – maar wat een verplichting vormt voor iedere buitenlander. Als (in de meeste gevallen) “hij” kan bewijzen dat hij meer dan omgereked 800 euro/maand verdient, is het goed. Maar daarnaast moest ik ook nog nagekeken worden door de staatsveiligheid om te zien of ik geen gevaar ben. En biometrische scans van alle detais van mijn beide handen (iedere vinger apart + 3 scans van elke handpalm), zodat men zeker is dat wanneer ik een misdrijf zou proberen plegen, men mij direct te pakken heeft. Het probleem is dat we meestal maar 1 ding per dag gedaan krijgen en we moeten er een hele waslijst afwerken – en vaak nog terugkeren om de resultaten op te halen (waarna je weer in de rij staat terwijl je auto ondertussen in de zon staat te koken (bij 40°). Als je een half uur in de zon gestaan hebt, moet je weer een half uur rijden voor je het interieur weer kan aanraken – Sommigen hier laten als oplossing hiervoor de motor draaien met de airco aan, maar dat vinden we toch net iets te decadent (ook al kost de benzine hier twee keer niets, 58 liter voor 20 €).

Maar nu wordt het nu toch een beetje dringend, want volgende week is het hier “Eid al adha” – offerfeest, en niet alleen zijn alle overheidsinstanties dan voor 9 dagen gesloten (gisteren pas is het officiële nieuws gekomen dat vanaf zondag 13 oktober tot dinsdag 22 oktober alles dicht zal zijn – verplichte vakantie dus, maar niet makkelijk wijs te maken aan Guillaumes werkgever die zo'n “plotse/ onverwachtse” vakanties maar suspect vindt). En zolang ik nog in de immigratieprocedure zit en het verlossende  papiertje met mijn verblijfsvisum niet in mijn paspoort zit, mag ik het land niet verlaten.
Conclusie: Incha'allah en een zeer grote dosis geduld zijn hier van groot belang, grrrr 

Maar als alles goed gaat (Incha’Allah), zal ik dus in een 3-tal weken geïmmigreerd zijn. Een record! -zeker als je het vergelijkt met de vaak jarenlange procedures die immigranten in Europa moeten doorlopen.

 

Weer een dag overleefd (met de wagen) in Abu Dhabi

De verkeersgewoonten in Abu Dhabi zijn anders dan wat de meeste westerlingen gewend zijn, en al net zo divers als de culturen van de inwoners van de stad: zowel Indiërs, Bangladeshi, Pakistanen, Filippino’s, Chinezen, Indonesiërs, als westerlingen en allerlei Arabieren (Syriërs, Egyptenaren, Palestijnen, Jordaniërs en natuurlijk de Emirati zelf) verplaatsen zich langs en op de weg per auto, te voet en met de fiets. Omdat ik de voorbije 14 jaar in Brussel gewoond heb en door het Midden-Oosten gereisd ben, ben ik wel al het een en ander gewend (de pas afsnijden, rechts inhalen als men linksaf wil slaan, het navigeren van de voetgangers tussen de auto’s in plaats van te wachten tot autobestuurders de goedheid hebben hen te laten oversteken, fietsers en voetgangers op de autostrade,…) Sinds ik aangekomen ben, zo’n drie weken geleden, heb ik geleerd het hoofd koel te houden en me de stad zo goed mogelijk eigen gemaakt. Onze Chevrolet Malibu is gelukkig maar een kleine auto in vergelijking met de landrovers, hummers en pick-ups die je hier ziet. Intimidatie maakt een belangrijk onderdeel van het autorijden uit en daarvoor is de wagen immers best zo groot mogelijk. Het voordeel van een kleinere wagen is dat parkeren supermakkelijk is – de “oversized auto’s” waarmee een groot deel van de bevolking – zowel de Arabieren als de expats - rijden, passen nauwelijks in een parkeervak. Dat ik zelf met de auto rijd in Abu Dhabi, roept bij vele expatvrouwen verbazing op, zelfs bij diegenen die een auto tot hun beschikking hebben. Als ik hen vraag waarom ze een taxi nemen, blijkt het vooruitzicht dat ze hun Pajero in een ondergrondse parkeergarage tussen 2 auto’s zullen moeten parkeren of – erger nog – tussen een auto en een zuil, te afschrikwekkend te zijn.

Het grootste gevaar vormen volgens mij echter de Pakistani, Bangladeshi en Indiërs die ‘s nachts doodgemoedereerd midden op de autoweg wandelen of fietsen (bij voorkeur in de tegenovergestelde richting van het verkeer – dus de auto’s tegemoet – en heen en weer slalommend op de lijnen tussen twee rijstroken). Vooral als je er rekening mee houdt dat ook de vrouwelijke Emirati autobestuurders zich een weg proberen te banen in het verkeer, met hun gezicht gehuld in een niqaab tegen het raam gedrukt - in een poging toch iets te zien van achter verduisterde ramen, een peuter balancerend op een knie en een telefoon aan het oor gedrukt.

 

 

Dead "dhows" and rising towers.

Dit weekend hebben we besloten om in Abu Dhabi te blijven en de stad te verkennen – voor deze vrijdag en zaterdag is immers slechts 35° en een zeer lage luchtvochtigheid aangekondigd. Al hamdullillah! (“Hallelujah”).

Na een zeer aangename lunch in “Fanr”  (een recent geopende restaurant op Saadiyat-eiland – de toekomstige locatie van het Louvre en het Guggenheim) keerden we terug naar “Abu Dhabi island”, met name naar de haven van Abu Dhabi. Saadiyat-eiland is gelegen naast het eiland van Abu Dhabi en is via een brug ermee verbonden.

 

De haven van Abu Dhabi: "Dead dhows and rising towers" - een metafoor voor de golfregio.

                                  

In de haven (“Al Mina” in het Arabisch) bevindt zich o.a. een markt met planten, allerlei plastieken huishoudelijke benodigdheden en aardewerken potten. Vervolgens reden we langs een reeks afgedankte “dhows” (de traditionele houten boten van Dubai en Abu Dhabi) op weg naar de vismarkt. Hoewel de vismarkt wegens de hitte plaatsvindt in een geklimatiseerde hangar, was de sfeer zeer typisch voor een markt, met de verkopers die hun waren aanprijzen, een gedeelte achteraan met marmeren tafels waar je je vis kan laten fileren, en een gedeelte vooraan waar je het gekochte lekkers meteen kan laten grillen op de barbecue - en ter plekke verorberen.

                                           
                                                    De "Fishmarket" van Abu Dhabi.

Na een tussenstop in ons appartement vertrokken we net voor zonsondergang (rond 17u30) naar de promenade/ pier waarop het “Heritage Village” gebouwd is, en die een schitterend uitzicht biedt op de Corniche. Het “Heritage Village” is een park met nagebouwde traditionele gebouwen (een soort Bokrijk) dat je een idee geeft van hoe de Bedoeïenen leefde voor ze in hun paleizen van  marmer en glas woonden. Waar we geen rekening mee hadden gehouden is dat deze promenade op vrijdagavond bij zonsondergang het geliefde plekje vormt van de Arabieren, die er op elke vrije vierkante meter picknicken. Na een tijdje aanschuiven vonden we een plaats niet ver van het einde van de pier. waar we de auto konden achterlaten zonder het verkeer te hinderen. Op dit uitsteeksel in de zee, langs beide kanten omringd door water, was de temperatuur zeer aangenaam, rond de 30 graden. We wandelden langs de ene kant langs het water (met zicht op de Corniche), verkenden het “Heritage Village”, en wandelden terug via de kant met zicht op “Lulu Island”, slalommend tussen de picknickende Arabieren door, die de twee “verdwaalde blanken” geamuseerd gadesloegen.

Na deze korte “inburgering” gingen we naar een marina met restaurantjes die zich op 5 minuten van  “onze” marina zou bevinden. Na wat speurwerk vonden we het kleine jachthaventje, goed verstopt tussen een bouwwerf en het Intercontinental Hotel, en lieten er ons bovendien Belgisch bier serveren!

Zie: http://visitabudhabi.ae/en/where.to.eat/belgian.cafe.abu.dhabi.aspx

 

 

 

 

 

 

"The Arabian Mau" en het dorpsgevoel in Abu Dhabi

Toen we ons appartement 3 maanden geleden voor het eerst zagen, waren we al onder de indruk van de smaakvolle "landscaping", de aanleg van groene zones tussen de gebouwen, waar het aangenaam wandelen is. Het voordeel is ook dat we zowat onze hele buurt voorbij zien defileren: traditioneel geklede Arabieren, kinderen, hondjes, nanny's, en niet te vergeten de "Arabische Mau's", zoals de heel slanke katten van het Midden-Oosten - met andere woorden de straatkatten hier - genoemd worden. Een heel belangrijke rol in het buurtgevoel speelt uiteraard het zwembad, dat voor ons handig genoeg op 50 meter van ons appartement ligt (net ver genoeg om buiten gehoorsafstand te liggen, maar dicht genoeg om slechts op een paar minuten tijd verkoeling te vinden).

Het zwembad vormt een eigen universum, met de Filippijnse nanny's & Arabische kinderen, Britse en Franse moeders met hun eigen kroost en de Engels-Arabisch en Frans-Arabisch sprekende gezinnen, die zodra een westerling (meestal een "blanke" Europeaan) zich in hun buurt vertoont, ogenblikkelijk op het Engels of het Frans overschakelen.

Hoewel het zwembad en de groene zones gelukkig op tijd klaren waren (ruim voor onze verhuizing), is er van de andere plannen voor het jachthaventje en de levendige buurt met terrasjes, restaurantjes en buurtwinkels momenteel nog niet veel te bemerken. De ruimtes zijn weliswaar voorzien en de toekomstige opening van winkels en horecazaken is aangekondigd, maar deze plekken liggen er nog even verlaten bij als toen we 3 maanden geleden voor het eerst in Marasy waren. Ook liggen er aan de mooie nieuwe steigers voorlopig nog geen bootjes aangemeerd. Hopelijk zal de winter hier verandering in brengen...we zullen zien...Incha'Allah...

                                                     De Arabische "Mau" (zie http://animal.discovery.com/tv-shows/cats-101/videos/arabian-mau.htm )

Overnachting in een oase, op de top van een berg

Zoals vele inwoners van Abu Dhabi zijn we vorige vrijdag de stad "ontvlucht" en hebben het weekend in Al Ain doorgebracht. Deze oase, beroemd om haar bronnen, bevindt zich op een goed uur rijden van Abu Dhabi, vlakbij de grens met Oman. Ze heeft van oudsher een traditie als stopplaats voor de karavanen en heeft de reputatie een iets “draaglijker” klimaat te hebben tijdens de zomer, omdat het er minder vochtig zou zijn dan in Abu Dhabi.

 We kwamen rond 16u30 uur in Al Ain aan. Pas na lang zoeken vonden we in Al Ain een klein café. Toen we weer helemaal gehydrateerd waren, bezochten we het stadscentrum.

Het was “maar” 38 graden meer, en dit was een verademing na de verzengende hitte die we hadden gevoeld toen we op een stopplaats langs de autostrade halt hadden gehouden. Eén van de belangrijkste bezienswaardigheden in Al Ain is de grote oase in het centrum van de stad. Het was intussen 17 uur geworden en aangenaam rondslenteren in de schaduw van de palmbomen, tot we de indruk hadden midden in de natuur te zijn.

 

Een "falaj", een van de traditionele irrigatiekanalen

 

 

 

Het drogen van de dadels

 

 

 

Hoewel Al Ain een zeer lange geschiedenis kent (4000 jaar), is de oase vandaag de dag een moderne stad, ook al is het er een stuk rustiger dan Abu Dhabi. Geen kamperen dus onder de sterrenhemel, maar wel in een vijfsterrenhotel (Mercure) – niet echt de voorstelling die men zich als westerling bij het woord "oase" maakt (kamperen is overigens in heel de staat Abu Dhabi en Oman toegelaten – en is vooral populair tijdens de winter en “off the road” in Oman).

 Om toch wat avontuur te beleven en te ontsnappen aan de "hete oven" die Al Ain toch is, besloten we op de berg “Jebel Hafeet” (1,219 m) te overnachten (iets buiten Al Ain). De 25 kilometer lange beklimming met de wagen was spectaculair. Doordat het helder weer was, konden we de lichtjes van Al Ain van bovenaf zien. Bovendien was de temperatuur echt aangenaam - zo'n 28 graden - voor het eerst sinds we in de Emiraten aangekomen zijn. We waren net op tijd voor de barbecue op het terras met uitzicht over de vlakte van Al Ain. Een magische plek om onze tiende huwelijksverjaardag te vieren.

De volgende dag bezochten we het Jahili-fort, één van de bekendste monumenten van Abu Dhabi (het staat op de 50 dirham-briefjes afgebeeld).

 

Impressies na twee weken Abu Dhabi

 

 Tot nu toe heb ik nauwelijks de tijd gehad om stil te staan bij onze emigratie. De laatste week in Brussel vloog aan een versneld tempo voorbij: een huurder vinden voor ons huis in Brussel, onze belangrijkste spullen nog in 2 koffers te proppen (van net 29 kilo en 7 kilo) en de rest veilig onderbrengen bij vrienden en familie. En sinds ik hier aangekomen ben heb ik ook nog niet veel rust gehad, door de aanpassing aan het klimaat, samengaand met het intrek nemen in onze nieuwe woonst en de grillen van de Arabische bureaucratie (nodig voor mijn 'residence visa'). 

Omdat de voorbije 3,5 weken heel hectisch waren, zijn we voor onze tiende huwelijksverjaardag  een weekendje weggegaan naar Al Ain (op ongeveer een uur rijden van Abu Dhabi). Deze oase staat bekend om haar iets “mildere” klimaat door het feit dat ze in het binnenland ligt (minder vochtig) en het overvloedige groen (zoals de naam “Al ain” –  “bron” in het Arabisch – het al zegt, is er veel water aanwezig). 

Dus even geen heen en weer geren naar telefoonmaatschappijen (die per abuis je telefoon afsluiten) of zoektochten naar verschillende overheidsdiensten (immigratie) waarvan het adres of telefoonnummer nergens te vinden is. Om nog niet te spreken van alle misverstanden die je in de loop van één dag moet oplossen, zodat je op het einde van de dag nooit toegekomen bent aan de dingen die je eigenlijk had moeten doen.

-          “De tijd nemen” is hier onvermijdelijk. Meestal zit er toch niets anders op dan geduld te oefenen.

-          Verbintenissen zijn niet zeker, zolang je niets niet in handen hebt. Zelfs als je meermaals de bevestiging hebt gekregen.

-          Het klimaat is moeilijk te verdragen, maar het voordeel is dat als je de was buiten hangt, ze op een half uur droog is (ongeveer hetzelfde effect als een föhn op maximumstand )

-     Bij de dagelijkse communicatie vormen misverstanden de regel. Maar met een beetje vriendelijkheid en geduld van de twee kanten lukt het meestal wel om elkaar te begrijpen (al blijven de wiebelende hoofden van de Indiërs – “ ‘Ja’ of ‘nee’?” – een bevreemdende ervaring).

 

 

Zicht op Etihad Towers bij zonsondergang van "onze" marina.

 

                                      Op weg naar huis (Bainunah St.)

"Our life in a box"

Onze container is aangekomen, met slechts een paar dagen vertraging. Onze bezittingen waren al sinds eind juli onderweg. We hadden enkel onze persoonlijke spullen ingepakt, namelijk boeken, fotoalbums, kleding, en - niet te vergeten - mijn Marokkaanse lantaarns, spiegels en darboeka's. Het Belgische verhuisbedrijf heeft een houten kist van 11 m2 op maat laten vervaardigen, wat veel goedkoper was dan een container te huren.

De in totaal 66 dozen stonden sinds eind juni opgeslagen bij onze verhuisfirma in Vilvoorde, in de hoop dat we al begin juli zouden kunnen verhuizen. Door de verwarring rond onze "last minute" verandering van bestemming - van Dubai naar Abu Dhabi - heeft het alles ietsje langer geduurd.
(Voor wie nog niet op de hoogte is: Begin juli ontdekten we dat men volgens een nieuwe wet niet langer in Abu Dhabi mag werken en in Dubai wonen, waardoor we al onze plannen moesten omgooien en we op een week tijd een appartement in Abu Dhabi - in plaats van Dubai - moesten zien te vinden). Wat ons gelukkig juist vòòr de start van de Ramadan is gelukt.

Nu zijn we eindelijk weer herenigd met onze van her en der meegebrachte boeken, reissouvenirs, foto's, e.d . Een vreemd gevoel ook om al die winterkleren hier uit te pakken. Behalve een occasioneel bezoek in België en skivakantie zullen we die voorlopig niet meer nodig hebben.

Op de box stond nog steeds Dubai aangegeven en niet Abu Dhabi. Gelukkig was onze container nog net niet verscheept toen we vernamen dat we ons in Abu Dhabi zouden moeten vestigen.

Uiteindelijk zijn we heel opgelucht dat we in Abu Dhabi zijn terechtgekomen, omdat we hier een gezellig appartementje hebben gevonden in een vrij klein complex (slechts 5 verdiepingen hoog! ) en aan een marina/jachthaven die binnenkort een heleboel cafeetjes en restaurants zou moeten tellen. Bovendien ligt het dichtbij het centrum van Abu Dhabi en de beroemde Corniche, de 11 kilometer lange promenade langs de zee.

Leuk ook dat Abu Dhabi een stuk rustiger is dan Dubai. En Dubai is slechts iets meer dan een uur rijden (goed voor een weekendje weg). Al Ain en Oman zijn ongeveer net zo ver weg.

 

 

Na meer dan acht maanden voorbereiding is het zover: Ik ben verhuisd van Brussel naar Abu Dhabi! De voorbije maanden heb ik me al wat mentaal kunnen instellen op mijn nieuw leven hier, zodat ik verwachtte dat de eigenlijke "bevalling" - mijn aankomst hier - vrij soepel zou verlopen.

Niettemin bleek de eerste week toch behoorlijk heftig. Ondanks het feit dat ik reeds tien dagen "acclimatisatie" (in juli) achter de rug had, was het dagelijks leven bij 42 graden (met 71% vochtigheidsgraad)  toch een "shock to the system". Gelukkig was ons appartement (dat we in juli hebben gevonden) instapklaar. Alles was hier nieuw en meubels hadden we nog niet. Maar we hebben dan maar twee goedkope tuinstoelen gekocht en geleende matrassen op vloer gelegd.

We hebben onze intrek genomen in Al Bateen Marina, in een nieuwe buurt ("Marasy") met appartementen annex kleine jachthaven. Aan de achterkant is er een scheepswerf met “dhows”, voor de rest is het er heel rustig en in het groen, voor zover dat mogelijk is in een stad als Abu Dhabi.

Zoals gebruikelijk wordt het grootste deel van ons appartement ingenomen door metershoge ramen, van de vloer tot aan het plafond - uiteraard in speciaal glas, om de warmte van de zon buiten te houden. Een korte opzoeking op verschillende expatfora leerde ons dat we voor een zeer redelijke prijs  gordijnen op maat konden laten maken. Bovendien zouden we ons hiervoor niet eens hoeven te verplaatsen – wat een niet gering voordeel is bij deze hitte. Een telefoontje naar een zekere “Jacob” was voldoende. Na een korte chaotische conversatie met iemand die geen Engels sprak, kregen we Jacob aan de lijn en spraken we af dat hij de volgende dag om 17 uur zou langskomen. Een kwartier te vroeg stond Jacob voor de deur met een Ikea-tas gevuld met boeken met allerlei stalen gordijnstof. De Indische stoffenspecialist bleek een stuk goedkoper én sneller dan de kant en klare gordijnen van Ikea.

                                          Zicht op de "Etihad Towers" vanuit Marasy

                                           Marasy in Al Bateen Marina

Living

 

 

 

Dezelfde dag vonden we ook nog een meubelzaak (met de veelbelovende naam "Royal Furniture"), gevestigd in een opslagplaats in de haven (Al Meena), die voor ons bedden op maat kon maken (en ze binnen de 3 dagen leverde). Op 3 dagen tijd hadden we vier bedden (waarvan 2 gastenbedden), een sofa/slaapzetel én gordijnen.